Acne is een oppervlakkig huidprobleem, in de zin dat het zich voordoet aan de ‘oppervlakte’ van een persoon. Ook in de zin dat de gevolgen ervan erg zichtbaar zijn, vooral als het in het gezicht voorkomt, denk maar aan de puisten op zich, de littekens. Maar acne is ook een diepgaand huidprobleem, in de zin dat het een symptoom is van iets onderliggends, het heeft een oorzaak dat grotendeels van binnenuit ontstaat. Ook in de zin dat de gevolgen van acne niet ophouden aan de oppervlakte. Het dringt door tot in de kleinste krochten van je zijn, waaronder ook je gevoelsleven.

Na vele jaren van acne ga je je er op den duur met vereenzelvigen. Je kan jezelf niet meer inbeelden zonder acne, je kan er niet meer zonder bestaan. En omgekeerd ook, de acne kan niet zonder jou bestaan. Dat is toch hoe het voor mij aanvoelt. Misschien is het voor jou ook wel zo als je ook acne hebt (gehad)?

[Update eind 2020: acne en gevoelsleven onder controle

Ondertussen heb ik al een jaar mijn acne onder controle en lijdt ik niet meer emotioneel onder de enkele puisten die af en toe nog opkomen als ik mijn lichaam onder druk heb gezet. Jij kan hetzelfde bereiken dankzij mijn e-boek Leven zonder acne waarin ik alles heb gezet wat mij heeft geholpen. Je kan er meer info over vinden onderaan deze pagina.]

Hoe acne mijn gevoelsleven beïnvloedde

Ik wil hier graag neerzetten wat acne met me heeft gedaan, nog steeds met me doet op het moment van dit schrijven en wat ik eruit heb geleerd. Volgens mij kunnen zowel acne’lijders’ als anderen hier iets aan hebben. Medemensen die ook acne hebben kunnen hier misschien steun vinden. De wetenschap dat je niet alleen bent in je strijd, je lijden, je verdriet, je frustratie, … kan morele steun bieden. Anderen die nooit (of bijna geen) acne hebben gehad, kunnen via deze getuigenis te weten komen wat het is, hoe het voelt, wat de gevolgen zijn, … en zo meer inzicht krijgen in dit probleem waar een groot deel van de mensen mee kampen.

Ok, ik weet dat acne geen wereldramp is, dat er andere en ergere problemen in de wereld bestaan, maar de wereld verbeteren kan pas als je jezelf hebt verbeterd. Net zoals je pas van de anderen kan houden als je van jezelf houdt. En laat acne nu daar een stokje voor te steken, althans in mijn geval. Cassandra Bankson, waar ik verderop meer over zal vertellen, heeft het in een video goed onder woorden gebracht. Als acne alleen maar acne was, puur fysiek, dan zou het niet zo’n groot probleem zijn. Dan zou het maar half zo groot zijn. Maar omdat er ook een emotionele kant aan acne zit, is het des te pijnlijker.

Therapeutisch

Hier ga ik niet ingaan op wat acne precies is, als je hier meer over wilt weten, verwijs ik je door naar de moederpagina van deze serie artikelen: ‘Acne‘. Ook vertel ik hier niet hoe het tot stand komt en hoe er vanaf te komen. Wat ik hier wel ga doen, is een erg diepgeworteld, kwetsbaar stuk van mijn leven blootleggen. 17 jaar acne gaat echt niet in je kleren zitten, zeker als je al langer leeft mét acne dan dat je hebt geleefd zonder. Voor mij is dit ook deels om mijn gedachten hierover kwijt te kunnen, dit deel van mij te kunnen helen, er ooit een punt achter te kunnen zetten en de ballast af te kunnen gooien. Ik heb namelijk het gevoel dat, als ik dit niet doe, dat ik er in vast zal blijven zitten, ook in de acne. Voor mij is het een moeilijk, gevoelig en zelfs pijnlijk (zowel fysiek als mentaal/psychologisch) gedeelte in mijn leven. Toch heb ik er heel wat uit geleerd. Dit laatste komt aan bod in een ander artikel.

Alles wat hier in staat, is vanuit mijn eigen ervaring en perspectief. Het is niet omdat ik iets ervoer en meen, dat alle andere mensen met acne hetzelfde ervaren of denken. Dit artikel is ook redelijk lang, omdat het gewoon niet mogelijk is om (bijna) alle innerlijke zaken die acne met zich meebrengt in 500 of zelfs 1000 woorden te vatten.

Mijn innerlijke levensweg (lijdensweg?) met acne

Achtergrond

Om een perspectief te geven, moet ik eerst nog zeggen dat ik, zelfs nog voordat ik mijn eerste puist kreeg, mezelf nooit mooi vond. Zelfs als andere mensen, vooral volwassenen, tegen mijn ouders of grootouders zeiden, terwijl ik er bijstond, dat ik een mooi kind was, geloofde ik hen niet. Ik was ervan overtuigd dat ik niet mooi was. Wie kon mij nu mooi vinden? In die tijd ging ik met de fiets naar mijn lagere school, onderweg kwam ik veel mensen tegen op straat en ik voelde mij altijd zo zwaar bekeken. Op een negatieve manier, alsof ik een alien was. Mijn papa zei me toen dat iedereen dit wel heeft, dat iedereen wel denkt dat de andere mensen op een rare en negatieve manier naar je kijken, maar dat het in het echt niet zo is. Dat je hersenen je dit doen denken. In elk geval voelde ik me ‘het lelijke eendje’. Dit is waarschijnlijk gekomen door omstandigheden in mijn vroege kinderjaren.

Ik herinner mij nog dat ik af en toe eens met mijn bomma en bomba naar Spanje ging, met de auto. Onderweg logeerden ze altijd in een chambre d’hôtes, van ‘Pierre en Suzanne’, mensen die goede vrienden zijn geworden doordat mijn bomma en bompa hun eerste klanten waren. Als ik meeging, zei de gastvrouw altijd steevast over mij , terwijl ik er bijstond, “Qu’elle est belle !”. Nu ik mij dit weer voor de geest haal en denk aan foto’s uit die tijd, de pre-acne-historie, krijg ik een krop in mijn keel. Ja, want nu zie ik pas dat ik echt niet die alien, dat lelijke eendje was dat ik toen dacht dat ik was. Ik zag er gewoon normaal uit. Soms denk ik “wat zou ik er al niet voor doen of geven om er terug zo uit te zien…”

Samengevat had ik geen zelfvertrouwen, niet alleen op uiterlijk vlak, maar ook op innerlijk vlak. Ik dacht dat ik 0% zelfvertrouwen had, maar acne heeft me duidelijk gemaakt dat het niet zo was. Of misschien juist wel, en is mijn zelfvertrouwen onder 0 gezakt, als dat zelfs mogelijk is.

In den beginne

Bij mijn eerste puist was er vooral paniek. Ging ik ook zo veel last krijgen als die mensen op de foto’s die ik niet lang ervoor onder ogen had gekregen? (Zie het artikel van vorige week.) Het was toch niet waar zeker? Ik wilde dat helemaal niet, ik zou het verschrikkelijk vinden! Hoe sneller die puist weg zou zijn, hoe beter. Liefst al binnen de 5 seconden.

Uiteenlopende emoties

Maar de volgende puist was er al nog voordat de eerste goed en wel weg was. Sindsdien is het altijd, tot nu toe, zo geweest. Verdrietig word je ervan. Kwaad. Gefrustreerd. Moedeloos, haast depressief (er is bij mij toen nooit officieel depressie vastgesteld, maar achteraf gezien had ik het wel duidelijk, niet door de acne (alleen), maar (ook) door andere zaken – op den duur is er ook een wisselwerking tussen acne en je gemoedstoestand). Je voelt afkeer, walging, zowel van het probleem als van jezelf. Je vindt jezelf er weerzinwekkend uitzien, je begint je uiterlijk te haten en uiteindelijk ook jezelf. Ook al kan je er niet veel aan doen (of wel? Daar kom ik in een ander artikel op terug). Je wordt heel onzeker over jezelf, je wordt angstig. Je krijgt angst voor de volgende puist, angst voor de toekomst: zou ik heel mijn leven puisten blijven hebben? Na jaren acne word je ook prikkelbaar, gevoelig over alles wat ermee te maken heeft.

Kortom, acne heeft me nog nooit een goed gevoel bezorgd, ook niet over mezelf. Hardnekkige acne heeft een destructief effect op iemands leven. Je zelfvertrouwen, als je dat al had in de eerste plaats, gaat eraan. Je zelfrespect wordt meegesleurd in diezelfde val. Je koestert wrok naar de acne toe, naar jezelf toe, want die twee zaken versmelten met elkaar.

Jaloersheid

…

Lees verder in mijn gratis e-boek!

Wil je meer weten en verder lezen? Download dan mijn gratis e-boek Leven met acne.

Download het gratis e-boek ‘Leven met acne’

OF

Bekijk het als videoreeks:

Bekijk hier de gratis 6-delige videoreeks ‘Leven met acne’