Lisa had al sinds haar pubertijd acne, wat ook een van de voedingsbodems was voor pesterijen. Natuurlijk koos ze er niet voor om puisten te krijgen, maar ze koos er wel voor om er iets aan te doen. Zo zouden de commentaren, de blikken en het gelach stoppen. Ze wilde stoppen met zich te schamen voor haar huid die er niet uitzag. Ze wilde die stemmetjes in haar hoofd het zwijgen opleggen, de stemmetjes die haar vertelden dat de mensen alleen maar haar puisten zagen en niet háár, de mens, de ziel achter die rood gebobbelde huid met gele koppen. Die stemmetjes die haar deden geloven dat het ook echt zo is, dat die mensen je veroordelen, dat ze denken dat je niet goed voor je huid zorgt.

Dus ze begon bij wat ze op tv zag: het blauwe goedje, dat scheen goed te werken. Althans, in het begin. Na enkele maanden leek het niets meer te doen. Dus gebruikte ze de andere producten uit het gamma. Eerst het onzichtbare filmlaagje, dan ook de scrub, vervolgens het reinigende schuim, de strips die zwarte mee-eters uit je huid trokken en tot slot ook het witte goedje dat je op de puistjes zelf moest aanbrengen en dat extra snel zou werken. Alles werkte maar even, nooit permanent.

Misschien gebruik ik niet de juiste producten? Dus testte ze ook de producten van andere merken in de drogist. Dan producten van bij de apotheker, maar het mocht allemaal niet baten. Haar familie en vrienden verzekerden haar dat het tijdelijk was, dat het puberale acne was. “Je groeit er wel uit” zei men haar steeds. Ze werd ouder en haar acne verminderde niet, integendeel, het werd net erger. Het maakte haar verdrietig en tegelijkertijd ook kwaad. Het was allemaal zo frustrerend! Haar puberbrein fantaseerde ook doemscenario’s die haar bang maakten voor de toekomst: Ga ik voor de rest van mijn leven acne blijven hebben?  Ze dacht dat er nooit iemand van haar zou kunnen houden vanwege haar gehavende huid, dat ze helemaal alleen zou blijven tot ze oud en versleten en vol puisten zou sterven.

Waarom had zíj nu acne die niet wegging, terwijl haar vader na zijn pubertijd geen enkele pukkel meer had gekregen. Waarom bleef zij er mee rondlopen en haar zus, meeste vrienden en familieleden niet? Waarom groeiden al haar klasgenoten eruit en was zij de enige die met de gebakken peren blijft zitten? Waarom deed net háár lichaam zo moeilijk? Ze werd er gek van. Ze werd zo jaloers op al die meisjes van haar klas met een gave huid, die daar niets voor moesten doen, die mogelijks minder aan huidverzorging deden dan zij of ongezonder eten of leven dan zij. Ze had hun huid wel willen afpakken, haar eigen huid wegsnijden en de zijdezachte huid op haar eigen gezicht plakken. Ze ergerde zich ook aan anderen die veel mildere acne hebben, waarbij het bijna niet opvalt, maar die wel aan haar vroegen ‘is deze puist niet te zichtbaar?‘ Het voelde telkens als een mokerslag in haar gezicht, maar dan zonder dat die rijpe gele koppen ervan openbarstten.

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, checkte ze voortdurend haar huid met haar vingers en krabde ze oneffenheden weg en kneep de puisten uit vanwege de opgestapelde frustratie die ze op die manier uitwerkte op zichzelf. Vanwege dat ene satisfying moment waarop de puist openspringt en alle pus eruit komt, of die zwarte kop met lange sliert. Oh die YouTube video’s! Ja, zij keek er ook gefascineerd naar. En deed het zelf ook. Vanwege de voldoening van de fysieke pijn die maar een fractie van een seconde duurt, maar die gedurende dat ene moment wel je emotionele en mentale pijn even overstemt, verzacht en doet vergeten. Ondertussen was het een gewoonte geworden. Dit alles deed ze ook al wist ze dat het het omgekeerde effect gaf.

Rond haar 18e ging ze uiteindelijk met haar ouders naar de dermatoloog. Die schreef een uitdrogende gel uit. Het werkte super! Alleen… haar huid trok langs alle kanten, was rood en geïrriteerd, pijnlijk, jeukte enorm, kortom, het huidprobleem verschoof. Terug naar de dermatoloog: koop een vochtinbrengende crème en dan is het voorbij. Lisa’s huid werd opnieuw beter, maar ook weer vettiger en dus kwam ook de acne terug. Ze voelde dat ze van het kastje naar de muur werd geleid. Dan stelde de dokter antibiotica voor. Maar ook dat gaf niet de gewenste resultaten.

Verre familie in Spanje bracht haar op de hoogte van dat een bepaalde pil haar helemaal acnevrij had gekregen. Maar die pil kon je alleen nemen als je ook onder begeleiding staat van je dokter. Je bloed moet regelmatig gecheckt worden, je nieren en lever, … het was dus niet zonder risico. De bijwerkingen op de bijsluiter deden har verbleken. Die pil zou ze alleen nemen als allerlaatste redmiddel, maar dan nog. Ze wilde haar lichaam vanbinnen niet kapot maken om er vanbuiten mooier uit te zien. Dat zou zich vroeg of later toch weer wreken.

Niet veel later wilde Lisa met de pil starten, omdat ze voor het eerst een serieus lief had. Bij de dokter vroeg ze of die ook een pil kon voorschrijven waarvan geweten was dat het ook acne verbeterde. De dokter schreef haar een pil voor en haar acne verbeterde wel een beetje, maar ging niet weg. Ze verdikte er ook nog eens van, maar dat nam ze er maar bij. Toen de relatie voorbij was, stopte ze dan ook met de pil en was haar acne nog even aanwezig.

Op een dag hoorde Lisa van iemand dat ze naar een bioresonantietherapeut was gegaan voor haar acne. De acne van die persoon was op dat moment nergens meer te bespeuren. Nochtans vertelde die persoon dat de acne zwaar was: veel en dikke, rode, pijnlijke puisten vol pus die gewoon spontaan opensprongen. Lisa kreeg weer hoop! Ze ging naar de therapeut en kwam te weten dat ze enkele intoleranties had, haar reeds bekende allergieën kwamen ook uit de resultaten, dus het moest wel kloppen. Na de behandelingen en het schrappen van de intoleranties (die ook werden behandeld in de therapie) begon haar acne duidelijk te verminderen! Het was ook niet meer zo rood. Ze zag weer ‘gezicht’ achter de acne. Maar helemaal weg ging het niet.

Er zit dus nog meer achter, dacht ze. En dat klopte. Bij een osteopaat werd duidelijk dat haar o.a. haar nieren, lever en belangrijke klieren niet optimaal werkten. De osteopaat testte uit welk orgaan of welke klier eerst in balans gebracht moest worden. Het bleken twee klieren te zijn: de hypothalamus en hypofyse. Ze kreeg supplementen mee die ze moest uitnemen. Sinds die tijd is haar menstruatie regelmatig, dus het heeft wel degelijk die hormonen disbalans in evenwicht gebracht. Vervolgens werden de andere organen en klieren getest en aangepakt. Helaas scheidden haar ouders en wilde ze niet haar vader opscheppen met de hoge kosten van de therapie, dus stopte ze ermee.

Enkele jaren gingen voorbij, hier en daar wat opzoekend, tips en trucs van lotgenoten op YouTube uittestend, van ei-dieet naar eiwitmasker, over vitamines tot supplementen met rare namen, maar geen enkele gaf resultaat. Zo was er ook een website met een video die je niet op pauze kon zetten, niet kon vooruitspoelen of achteruitspoelen. Je moest het helemaal uitkijken en dan kreeg je korting op de methodiek van de man die acne kon behandelen met een specifiek dieet. En als het niet werkte, kreeg je je geld terug… maar alleen als je alles exáct had gedaan zoals werd gezegd (wie kan dat bewijzen?). Het dieet aanpassen ging niet, ze woonde nog thuis en daar is het gewoon eten wat de pot schaft. Weer niets dus…

Ondertussen was Lisa al 23 jaar. Door de verschillende therapieën en de enkele dieetaanpassingen die ze wel kon doorvoeren was haar huid al een pak beter, maar nog steeds niet acnevrij.  Ze had zich nog nooit echt mooi gevoeld met al die puisten. Ze was al onzeker, maar de acne verlaagde haar zelfbeeld nog meer. Dat zelfbeeld was omgekeerd evenredig aan het aantal puisten op haar gezicht en de rest van haar lichaam. Elke keer wanneer ze een blik wierp richting de spiegel voelde ze zich slechter. Doorheen de jaren was ze zichzelf ook gaan vereenzelvigen met de acne. Ze haatte haar acne, en dus in feite ook zichzelf.

Ze wilde zich zo graag knap voelen en genieten van haar jeugdigheid voor haar gezicht helemaal vol rimpels zou komen te staan. Of nog erger. Vol rimpels én puisten. Maar misschien zou het haar tegen dan al niet meer deren op die leeftijd? Maar, wilde ze wel wachten tot ze dat met zekerheid kon beantwoorden? Ze wist het allemaal even niet meer. Misschien was het beter om zich erbij neer te leggen, dan zou het misschien alsnog miraculeus verdwijnen, net zoals vrouwen die zo graag een kind willen, alles proberen maar alleen wanneer ze zich uiteindelijk erbij neerleggen dat het niet zal lukken, worden ze plots toch zwanger. Omdat de druk van de ketel zou zijn. Wie weet?

Tot op een dag een product terug op haar pad kwam. Ze had het al eens geprobeerd rond de osteopaatperiode, maar dat ging niet goed. Het was echter een variant en na enkele dagen verdween haar acne als sneeuw voor de zon! Ze kon haar ogen niet geloven! Ook haar familie niet. DIT IS HET! EINDELIJK! … tot een paar weken later de vooruitgang stagneerde. Haar huid was bijna acnevrij, maar toch nog steeds niet helemaal. Hoe is het mogelijk?! Ze kon zich de haren wel uit haar hoofd trekken! Ze had weer alle hoop verloren om een volledig gave en mooie huid te hebben.