Toen ik eind 2017, begin 2018 in een dieptepunt zat in mijn leven – na 26 jaar bijna constante stress, overlevingsangsten en het niet kunnen / mogen uiten van mijn emoties – brak ik én reikte ik uit naar externe hulp. De chronische stress, chronische hyperventilatie, meerdere angstaanvallen per dag en hypochondrie, zelfs een beginnende 2e depressie (allemaal symptomen van onderliggende oorzaken) eisten hun tol. Ik nam het besluit om er iets aan te doen, want mijn leven was een hel. Zo kon en wilde ik niet langer meer leven. Dus stuurde ik uit dat ik klaar was voor externe hulp. En die kwam.

Energie stroomt langs de weg met de minste weerstand

Dankzij een online coachingstraject van enkele maanden kreeg ik veel inzichten, maar er kwam ook veel omhoog. 26 jaar aan opgekropte, verdrongen emoties wilden er namelijk uit,  vooral veel ‘negatieve’ emoties zoals kwaadheid. Maar het ging letterlijk niet via mijn keel omdat die op energetisch niveau muurvast zat. In de jaren ervoor voelde ik een letterlijke krop in mijn keel, alsof het een patat was die alleen groter werd. Het voelde alsof ik steeds meer en meer stikte, maar ik kon nog gewoon ademen en eten. Mijn opgekropte emoties verstikten me letterlijk. Onze taal kent toch geweldige uitdrukkingen waar zoveel waarheid en wijsheid in zit.

Omdat ik het niet kon uiten via mijn keel of op een andere manier via mijn lichaam (bv beweging, zie somatische therapie), vond mijn systeem een andere manier: het letterlijk eruit zweten. Telkens zo’n 2 à 3 dagen griepachtige symptomen en erna was het weer voorbij. Ik was maandenlang bijna constant ziek hierdoor.

Keel openzetten en bleiten

Tot er een holistische therapeut op m’n pad kwam die mijn hele systeem in balans bracht en mijn keel energetisch open zette. Dat moment vergeet ik nooit meer. Het was alsof ik iets pikant had gegeten en dat mijn keel van binnen ‘brandde’, echter van onder naar boven toe.

Een half jaar later kwamen de eerste tranen, snikken en zelfs hele ‘bleit’sessies van golf emotie na golf andere emotie eindelijk naar buiten. De langste waren zelfs van een half uur tot een uur aan een stuk door met tussenpauzes na elke golf. Klinkt heftig, dat was het ook, maar ja, wat wil je na 26 jaar niks kunnen / mogen uiten? Het moet er óóit eens uit, anders compromitteer je je eigen fysieke en mentale gezondheid.

Sindsdien ben ik alleen ziek wanneer ik te lang iets niet heb aangekeken van emoties en ze niet heb geuit.

Verschillende lagen van de ui

Alles en iedereen mag er zijn, wil er zijn en bijhoren, ook emoties

ELKE emotie wilt erkend worden, gezien, gehoord, gevoeld worden. Dus ook de kwaadheid en andere heftige, zware ‘negatieve’ emoties. Sinds vorig jaar (2023) kwam dan eindelijk die laag van boosheid, kwaadheid, woede en frustratie naar boven. Dat is nog meer bevrijdend.

Onder kwaadheid zit verdriet

Voor de meeste mensen schijnt het mij gemakkelijker te zijn om kwaadheid te voelen en te uiten dan voor mij. Tegen dat ik mijn kwaadheid en woede uit, heb je me al véél te ver gedreven. En dan verschieten mensen van mij. Dat ligt natuurlijk ook aan mezelf, dat ik nooit geleerd heb mijn mening, gedachtes, emoties te uiten en grenzen aan te geven op een gezonde manier (als kind mocht dit niet, was het niet veilig). Dus hield ik vroeger vooral mijn mond, liet ik over me heen lopen tot de emmer vol was en ik het over de persoon heen kapte die dan figuurlijk thuis kwam van een koude douche / kermis.

Ondertussen weet ik wel beter en geef ik beter mijn grenzen aan (omdat ik ze na al die jaren heb kunnen ontdekken en leren aangeven op een veilige manier). Want je doet jezelf en de ander tekort als je niet van je laat horen. Je creëert anders net dat scenario van de vulkaan die uitbarst. Laat het niet zover komen.

Kwaadheid is trouwens een secundaire emotie. Dwz: iets doet pijn, om die pijn niet te voelen, reageren we met een andere emotie, een beschermende emotie. Kwaadheid is een beschermende emotie voor de emotionele pijn van verdriet, machteloosheid enz.

Alleen was het uiten van die secundaire emotie niet veilig voor mij als kind. Mijn overleving kwam er letterlijk door in het gedrang op meerdere momenten in mijn toen jonge leven. Daarom dat er in de eerste fase van mijn emotionele bagage te verwerken en los te laten vooral verdriet loskwam. Dus hetgeen ònder die secundaire emoties lag. Want dat was vroeger wel veiliger geweest dan de secundaire emotie.

Zware, ‘ongewenste’ emoties hebben een veilige bedding nodig

Maar om tot die laag te komen, heb je een veilige bedding nodig. Een veilige thuis, eventueel een partner die er gewoon bij kan zijn zonder oordeel, zonder iets te vragen of te zeggen, zonder je te willen troosten. Want die emoties zijn heftig en het meest veroordeeld in deze maatschappij. En zeker als je als kind thuis gestraft werd op verschillende manieren (die zorgden voor onveiligheid en overlevingsangsten) wanneer je je kwaadheid uitte.

Het onderdrukken van emoties pakt je levensenergie af

Ik weet nog rond 2010 dat ik naar een energetisch therapeut ging, die bij het eerste consult al de nagels op de koppen sloeg. Een van die nagels was ‘je gebruikt bijna al je energie om de kwaadheid en woede die in je buik zit erin te houden’. Dat begreep ik toen nog niet zo, omdat ik het net zó hard onderdrukte, dat ik niet eens doorhad hoeveel kwaadheid en woede ik in me opsloeg. Ik hoorde het in Keulen donderen.

Blinde vlek

Ikke? Kwaadheid? Woede? Absoluut niet! Waar haal je het vandaan? Ik ben altijd meegaand, altijd vriendelijk en lief, ik ben nooit boos, of kwaad, en al zeker geen woede … Dat was toch wat ik toen dacht. Ik besef nu ook hoezeer mijn opvoeding ervoor heeft gezorgd dat er een dikke sluier om die emoties heen werd gedrapeerd. Het wordt letterlijk een blinde vlek. Als ik maar een ‘braaf kind’ was, mijn mond niet opendeed, over mij heen liet lopen enz, was ik geliefd en veilig.

Juist doordat er zoveel over mijn grenzen heen werd gegaan, dat ik mijzelf niet mocht uiten, doen alsof ik de braafheid zelf was (niks verkeerd willen doen uit angst resulteerde in gewoon niks doen, niks verkeerd mogen zeggen resulteerde in ‘zwijgen is goud’), mijzelf verloochenen om de ander maar te vriend te houden enz. was er een deel in mij dat in opstand wilde komen.

Dat deel was kwaad, woedend! Hoe durfden ze me zo te behandelen! Wanneer mag ik eens doen wat IK wil en HOE ik wil, enz.? Wanneer is het eens MIJN beurt? Wanneer wordt er eens naar MIJ geluisterd? Wanneer word ik eens GELOOFD, AANVAARD zoals ik ben. Laten we zeggen dat echte liefde mij onbekend was, moederliefde heb ik nooit gehad wegens dat ze niet aanwezig was in mijn leven. Vaderliefde bestond vooral uit het materiële ipv het emotionele, alsook uit de dreiging om op straat gezet te worden indien ik niet voldeed aan zijn beeld van hoe ik hoorde te zijn. Daarom heb ik nog altijd moeite met het ontvangen van liefde van anderen, wat frustrerend is.

Beschermings- en overlevingsmechanisme

Het was thuis zó onveilig om die grote, zware, ‘negatieve’ emoties naar boven te laten komen, dat mijn geest er een soort ‘bewaker’ (masker / muur, overlevingsmechanisme) voor had gezet. Ze mochten niet voorbij de deur komen, anders zou ik het niet overleven. En die bewaker moest zoveel moeite daarvoor doen om die deur gesloten te houden, dat hij al mijn levensenergie opvrat. De ‘pot van kwaadheid en woede’ was namelijk zo groot en werd gewoon elke dag groter. Ooit moest dat eens verkeerd aflopen, tenzij ik er iets aan deed. Zodra ik uit huis kon, deed ik dat ook, dat was op mijn 26e. Vanaf toen werd het veilig om mezelf te zijn, te uiten, mezelf te leren kennen en ontwikkelen.

Het gaat niet in je kleren zitten, wel in je lijf

En nu pas, vele jaren later, mag, kan en komt het er uit. Het zit letterlijk vast in mijn spieren. Die hebben zich opgespannen, knopen gevormd die de doorbloeding belemmeren, waar afvalstoffen opstapelen, wat enorm veel pijn doet. Het belemmert ook gewoon normale bewegingen. Zodra ik de pijnlijke punten laat losmasseren door mijn partner of een massagetherapeut die het over mijn hele lichaam doet in 1 sessie, komen de emoties vanzelf vrij. Dat kan ook alleen maar omdat ik me veilig voel bij hem of haar (is vooral een onbewust proces). De functie van de bewaker is dan niet meer nodig. Ik ben veilig, er wordt voor mij gezorgd. Ik word niet meer gestraft of op straat gezet als ik kwaad ben en dat uit. Dus de alertheid, de voorzichtigheid als beschermlaag / -muur is niet meer nodig, de ‘stop’ is eraf. Het kan gaan stromen en dat doet het ook.

Bevrijding en meer levensenergie

In al die jaren dat ik al bezig ben met de grote ‘beerput’ leeg te maken, voel ik telkens weer hoeveel lichter het voelt om al die zaken los te laten. Het is een last van je schouders (je gaat niet meer gebukt onder het gewicht), maar ook een opluchting in je longen (je kan weer vrijer ademen) en ook je buik voelt zoveel anders aan (of toch bij mij). Er komt meer levensenergie vrij omdat je die niet meer gebruikt voor het onderdrukken van de emoties. Als kind had ik heel weinig energie, wat abnormaal is. Maar ik begrijp al jaren waarom. Dankzij die therapeut en het leren loslaten van alle ‘shit’. Ik heb nu als 32 jarige volwassene veel meer energie dan ik als kind had en dat voelt heerlijk!

Generationeel trauma

Vooral kwaadheid, boosheid, woede, frustratie enz worden veelal bezien als ‘ik ben de slechterik, ik ben slecht en dus ik word veroordeeld en zal uit de ‘tribe’ gezet worden’. Dat is een interne stress- en (overlevings)angstreactie. Dat is heftig en dus ‘ongewenst’, daarom dat de emotie die het heeft veroorzaakt ook ongewenst is.

De interne reactie van de ouder wordt bovendien geprojecteerd op het kind. Het kind krijgt een behandeling (woorden, daden of straffen) die het exact dat laten voelen wat de ouder zelf voelt en denkt. Als het kind later ook kinderen krijgt, die op hun beurt ook kwaadheid zullen uiten, gaat exact hetzelfde liedje afspelen. Dat is een klein voorbeeld van generationeel trauma dat altijd maar verder wordt doorgegeven. Die cirkel stopt pas bij de persoon die ervoor kiest om bewuster om te gaan met de eigen emoties, aan zelfreflectie te doen en alle ‘shit’ op te ruimen van het eigen leven + dat van de voorouders.

E-motion = energy in motion

Hoe dit volgens mij in elkaar zit en waarom ik letterlijk ziek werd van mijn emoties die ik niet kon uiten:

Emoties zijn pure energie (e-motion = energy in motion) die door ons lichaam stromen. Ze duren telkens maar 90 seconden en dan is het voorbij, als we ze hebben toegelaten tenminste. Onderdruk je echter je emotie(s), zet je ze onderweg, ergens in je lichaam vast. In een orgaan, spier of ander weefsel. Die vastzittende energie blokkeert de doorstroming van andere levensenergie. Het is ook letterlijke stress voor je lichaam. Je krijgt klachten zoals spierspanningen, spierknopen (triggerpoints), organen gaan minder goed hun werk kunnen doen (door de stress die op hen komt alsook dat stress alles platlegt behalve de noodzakelijke functies voor te vluchten, te vechten of te verstijven).

Resonantie

Wanneer iets in de buitenwereld die ene ‘plek’ aanraakt (een herinnering, een trauma, een overlevingsmechanisme uit je kindertijd, …), door ‘resonantie’ (het vindt weerklank in je systeem), reageert die plek, het komt los, naar boven. En ofwel doe je daar iets mee (je gedachtes en emoties uiten, bewegen (zoals kloppen op een kussen), overreageren, enz) ofwel onderdruk je weer alles.

Ik had echter in die 26 jaar zóveel moeten onderdrukken om te kunnen overleven, dat mijn lichaam overbelast was en het niet meer aankon, vandaar de living hell. Toen er dankzij dat coachingstraject zoveel zaken kort op elkaar werden aangeraakt, getriggerd (teveel ‘resonantie’) ging mijn hele systeem in kortsluiting, omdat ik nog altijd niet in staat was om wat er naar boven kwam ook los te laten. De energieën kwamen los, maar konden niet weg.

Dus zocht mijn lichaam een andere manier om het probleem op te lossen en zo weer in balans te komen. Mij laten rusten (want pas in rustmodus kan je lichaam helen) door mij ziek te maken en het er letterlijk laten uitzweten. Ik wist dat ik aan het helen was op die momenten, maar leuk is anders natuurlijk.

Een andere kijk op ‘ziekte’

Jaren later kwam ook de GNM (Germaanse Nieuwe Geneeskunde) op mijn pad. Daarin ontdekte ik dat er verschillende fases zijn zodra je een ‘schok’ krijgt te verwerken (de conflictfase en de helingsfase). De ‘koorts’ fase, wat we ‘ziek zijn’ noemen is in dit model net de helingsfase van het ziekteproces, waarin je lichaam de balans probeert te herstellen dmv verhoogde lichaamstemperatuur, zodat er processen geactiveerd worden zoals opruiming van afvalstoffen, eventueel overtollig weefsel dat werd aangemaakt ter (logische) compensatie van de (al dan niet fysieke) schok.

De helingsfase kan je soms fataal worden

Afhankelijk van hoe lang je in de conflictfase bent geweest en hoe groot de oorspronkelijke schok was, is die helingsfase hevig, lang, kort of mild. Omdat je letterlijk kan sterven aan een te lange en hevige helingsfase, is het soms zaak om grote, diepe trauma’s die al lang spelen met begeleiding van een GNM therapeut te verwerken en te helen. Met heractivatie van de conflictfase om het lichaam te doen stoppen met koortsmaken en andere processen, zodat het kan aansterken vooraleer het verder gaat helen.

Toets het aan je eigen leven en ervaringen

Ik herkende zo hard mijn eigen processen, dus voor mij is deze visie op ziekte even valide als die van de Oosterse Geneeskunde en de Westerse Geneeskunde. Daarom dat deze visie op het ontstaan van acne ook deel uitmaakt van het e-boek Leven Zonder Acne. Jij kan dan voor jezelf ontdekken of je jezelf erin herkent of niet, of dat er iets in jou mee resoneert of niet.

Andere blik op emoties

In elk geval, wees je bewust van het feit dat je emoties HEBT, je BENT ze niet! Het is niet omdat je kwaadheid voelt, dat je ‘kwaadheid bent’. In onze taal drukken we dit echter nogal jammer uit zoals ‘ik BEN kwaad’. Terwijl we dan weer wel zeggen ‘ik HEB verdriet’.

Eer ook je emoties. Herken ze. Erken ze. Accepteer ze en Laat ze los (HEAL). Ze ‘zijn’ gewoon en zijn ‘gewoon’. Ze zijn niet positief of negatief, dat is wat wij ervan maken vanwege onze cultuur en opvoeding. Ze zijn energie die door je systeem stromen.

Ze vertellen je iets over jezelf. Ze laten je iets zien in jezelf. Beschouw ze als een mooie kans om te ontdekken wie je werkelijk bent, wie je niet bent, wat je bent en wat niet, wat je diep van binnen graag wilt, wat je niet wilt, enz. Ze zijn een prachtige tool tot zelf-ont-wikkeling, zelf-in-zicht, zelf-reflectie enz. (die streepjes heb ik daar bewust gezet).

Leer ze uiten op een gezonde manier, zodat je niet meer beheerst wordt door je emoties. Ontdek waar ze vandaan komen. Verwerk dat en bevrijd jezelf van de grip van die gebeurtenis. Dan ga je anders denken en reageren in soortgelijke situaties. Dan reageer je meer vanuit de volwassen, geheelde ‘ik’ dan vanuit het gekwetste kind in jezelf. Want dat is wat er wordt aangeraakt in de meeste gevallen. Je eigen, innerlijke kind dat niet gezien, gehoord, aanvaard, geliefd, … werd. Gestraft werd, in de steek gelaten werd, … Het wil nu nog altijd gezien, gehoord, enz worden. Door anderen, maar vooral door jou. Het laat zich zien door jouw hevige reacties op wat er gebeurt. Zodra je ergens hevig op reageert, weet je dat daar iets zit.

Dit is een van de sleutels tot zelf-bewust-zijn en het in balans brengen van je hele systeem (lichamelijk, mentaal, emotioneel en energetisch). Laat los wat je niet meer dient. Uit die emoties. Bevrijd jezelf en maak je zelf lichter. Je hebt dan meer energie over waarmee je je leven kan vormgeven hoe jij het wilt.

Veel liefs,
Jessie