Twee weken geleden deelde Elke Vermeire van Gutness op haar Insta over haar besmette tekenbeet en Lyme symptomen en begon het mij te dagen… Even de context schetsen: Eind juli zag ik voor het eerst de herkenbare rode vlek met een kring van gewone kleur en daar weer een rode kring rond. Zo snel mogelijk ging ik naar de dokter van wacht (wegen een weekend) die het ook direct als een besmette tekenbeet herkende. Hij vroeg van wanneer het geleden was, waarop ik zei dat ik schatte dat het maximaal een week geleden kon zijn omdat ik 6 dagen ervoor was beginnen wandelen, maar dat ik niets had gezien ondanks dat muggen me lek prikten en ik vaak mijn benen in het oog hield. Hij schreef daarop een 10-daagse antibioticakuur voor en dan zou het in orde zijn. Of toch niet?
Wat als ik al langer geleden gebeten ben geweest? Weken of zelfs langer dan een maand vóór die typische rode vlek met rode kring errond ontstond op m’n been toen ik in Brussel was? Want het kan inderdaad ook pas na weken of maanden ontstaan. Bovendien heb ik nooit gemerkt dat ik een teek had toen ik van Putte (Kapellen) naar Brussel stapte. En geloof me, de muggen prikten me lek op m’n benen, dus dat ik geen teek zag, zegt al veel.
Maanden ervoor al vreemde lichamelijke en geestelijke klachten
Dat verklaart zeeeer waarschijnlijk de symptomen die ik ervoer in de laatste maanden dat ik werkte. Extreme moeheid. Duizeligheid zonder duidelijke reden. Algemene slapheid. Soort van hoofdpijn (wat ik praktisch nooit heb gehad in heel mijn leven!). Neurologisch gezien was ik ook niet meer optimaal.
Iets klopte er niet. Ik deed praktisch niets anders meer dan rusten en slapen naast het vaste werk. Niks meer voor mezelf, niks meer voor het bedrijf van Bert. Het lukte gewoon niet meer. Een burn-out heb ik al eens gehad toen ik 24 à 25 was, ik weet hoe dat voelt, wat dat is. Het was gelijkaardig, maar toch anders.
Het werd alleen maar erger
En toen ik praktisch begon ‘uit te vallen’ tijdens het autorijden, wist ik dat ik aan de alarmbel moest trekken. Het kón niet dat ik zóveel sliep en rustte en tóch vaak bijna in een soort ‘slaap’ viel achter het stuur. Thank god dat ik telkens weer de kracht had om toch ‘aan’ te blijven tot ik op bestemming was! Ik had echt zonder zwans meermaals kunnen verongelukken indien ik ’toegaf’ aan die soort ‘zwarte sluier’ die over mijn ogen en in mijn geest kwam. Zo kan ik het het beste beschrijven.
Ik moest naar de dokter, want het werd gewoon onverantwoord, niet alleen voor mezelf maar ook voor alle andere weggebruikers. Ik weet niet meer wat zijn ‘verdict’ was, maar het kwam erop neer dat mijn bloedwaarden prima waren en dat ik me ‘elke dag beter en beter zou moeten voelen’ vanaf die uitslagdag.
Dat viel wel tegen. Het ging wel wat beter, maar voelde me nooit meer echt goed, terwijl ik er alles aan deed om mijn lichaam en geest weer zo goed mogelijk in balans te brengen op allerlei manieren (dat is het voordeel van jaren zoeken naar alternatieve oplossingen voor chronische aandoeningen).
Al lang niet meer zó ziek geweest
Kort erop bleek dat m’n immuunsysteem om zeep was, ook al had ik sinds januari een traject afgelegd om mijn darmen en darmflora te helen en in balans te brengen. Het had z’n vruchten afgeworpen. In je darmen bevindt zich trouwens 80% van je immuunsysteem, dus het was wel erg bizar…
Want toen ik op een dag opeens gewoon letterlijk doof was aan m’n rechteroor gedurende meer dan een week (het beterde wel beetje bij beetje) en kort erna, na de teambuildingdag mijn keel met de dag pijnlijker werd, ik oorpijn kreeg en uiteindelijk de longen uit m’n lijf begon te hoesten, zware koorts en al erbovenop, wist ik dat er weer iets niet pluis was. Ik had me in jaren niet meer zo ziek en belabberd gevoeld, zelfs tijdens die vreemde zogenaamde ‘uitputtingsperiode’.
Keelinfectie of ontsteking en slijmen in de longen volgens de dokter. Antibiotica nemen. Net nadat ik m’n darmen na al die jaren eindelijk in balans hebben kunnen brengen. Een slag in mijn gezicht, maar ik voelde me zo slecht dat ik het volgde.
Antibiotica, de atoombom voor je darmen en mitochondriën
De antibiotica deed z’n werk, zó goed dat ik me 2 dagen later al beter voelde, maar dat m’n hoofd weer ‘raar’ begon te voelen. Het is namelijk nog altijd gelijk een atoombom een aanslag op je darmflora (wat direct in verbinding staat met je hersenen), ook de goede bacteriën én op je mitochondriën in de kern van je cellen, dat zijn eeuwenoude bacteriën die zich daar hebben genesteld en via de moeder wordt doorgegeven. Het zijn de energiebatterijtjes van je cellen en dus van je algehele lichaam en vitaliteit. Denk aan 1000 tot 2500 per cel. In het geval van je brein mag je zelfs 2 miljoen per cel rekenen, dat komt omdat je brein enorm veel energie nodig heeft om goed te kunnen blijven functioneren. Dus antibiotica is niet zo ongevaarlijk als je zou denken…
Eind goed al goed?
Na de antibioticakuur wist ik gelukkig hoe ik alles weer kon herstellen, met pre- en probiotische voeding, dranken en supplementen ter ondersteuning. Ik voelde me pakken beter. Oef!
Tot… kort erna dus de beruchte tekening op m’n been zichtbaar werd en ik naar de dokter ging. Uiteraard nam ik braaf de 2e antibioticakuur in ook al was ik net ‘herstellende’ van de eerste. Alles lijkt goed te gaan tot ik terug thuis kom na de hele tocht. Er is weer een soort sluier over mijn geest, ik ben weer snel uitgeput ook al doe ik geen zware fysieke inspanningen of uitzonderlijk veel denkwerk. Ik snapte er niets van. Tot Elke dus haar verhaal deelde en ik zo opnieuw een informatiezoektocht begon op het internet naar Lyme.
Er kan maanden tussen de beet en de tekening zitten
Er staat dus dat die herkenbare tekening soms weken tot zelfs maanden later tevoorschijn kan komen. Ik dacht dat het bij mij gewoon ‘snel’ was, aangezien ik nog maar net begonnen was met wandelen. Het leek me ook het meest logische dat ik ergens onderweg een teek had opgelopen, ook al heb ik die nooit zien bengelen aan m’n been.
Maar dus, nu ben ik serieus aan het overwegen of het toch niet al laaang ervoor was en dat al mijn symptomen van maanden ervoor al niet de tekens waren dat mijn lichaam aan het vechten was tegen de bacterie die zich nestelt in je zenuwstelsel en vervolgens in je hersenen.
Sharing is caring
Ik ben Elke Vermeire dankbaar dat ze haar eigen verhaal met symptomen deelde en hoe ze er mee omging en nu verder gaat. Het zette me namelijk aan het denken, het opende voor mij de deur naar de mogelijkheid dat ik al langer besmet was en dat wat ik ervoer een andere verklaring kan hebben dan ‘gewoon oververmoeid’.
Vandaar dat ik ook hier mijn verhaal en bedenkingen deel, want wie weet kan ik op mijn beurt iemand anders hiermee van dienst zijn.
Pak dit niet te licht op, het gaat om je gezondheid en de rest van je leven!
In dit geval weet ik dus niet of ik er snel genoeg bij was, want tijd is cruciaal in het geval van Lyme. Hoe langer je ermee rondloopt, hoe minder kans je hebt dat antibiotica nog werkt en dus hoe groter de kans dat je voor de rest van je leven ermee rondloopt en ermee moet leren leven.
Zelf sukkel ik sinds die keel-, oor- en longproblemen nog altijd met een hoest en een licht ongemak in het oor. Ondanks de antibiotica. Ik hoop dat het snel betert nu ik weer pre-en probiotica voeding, dranken en supplementen kan nemen + zoveel mogelijk gluten- en suikervrij eten. Want ook die 2 waren een aanslag op mijn gezondheid tijdens de bijzondere reis afgelopen weken. Wishful thinking en de voeding energetisch zegenen hebben ook hun limiet.
Hoe herken je symptomen van Lyme?
Een teek die besmet is met de borrelia-bacterie geeft altijd Lyme, ook al heb je geen typische rode vlek met een rode kring errond gekregen. Antibiotica nemen is dan een must om het te bestrijden.
Aangezien je dus nooit zeker weet of je zo’n besmette tekenbeet hebt gehad (behalve indien je die duidelijke tekening op je huid krijgt, dan is het 100% zeker), is antibiotica nemen een goed idee na een tekenbeet.
Lyme zelf geeft ook uiteenlopende symptomen, die voor iedereen anders kunnen zijn, wat het moeilijker maakt om die diagnose te stellen. Zo volg ik al jaren iemand die ook de vermoeidheid ervaart naast vele andere symptomen, maar ken ik evengoed iemand anders die jarenlang al overal enorme pijn heeft bij het bewegen en daardoor met 1 voet in het leven en 1 voet aan de andere kant staat.
Er is hoop!
Gelukkig hoorde ik van iemand vorig jaar dat er een centrum bestaat waarin ze op een hele andere manier te werk gaan om Lyme te ontdekken in het bloed en lichaam, alsook het op een hele andere manier aanpakken zodat het volledig uit het systeem is. Kunnen ze ook met andere ‘vieze beestjes’ zoals het Epstein-Barrvirus. Zodra ik weer geld genoeg heb gespaard, ga ik naar dat centrum want ik neem liever het zekere voor het onzekere.
Wil jij meer weten over dat centrum? Reageer dan hieronder met de vraag en ik stuur je een mailtje terug.
Veel liefs,
Jessie