Er bestaat een aandoening die iedereen van jong tot oud kan treffen en de getroffen personen tot wanhoop kan drijven. Elke dag worden ze ermee geconfronteerd, eraan herinnerd. Elke seconde, waar dan ook. Wanneer ze net wakker zijn geworden tot ze weer gaan slapen. En zelfs in hun dromen worden ze niet gespaard van de gevolgen van de aandoening omdat het beest zich hoe langer hoe dieper in de psyche nestelt. Wat zouden ze er niet voor over hebben om er vanaf te geraken?

Het zichtbare en onzichtbare monster

Het monster waar ze elke dag tegen vechten kan niet gecamoufleerd worden, hoezeer men ook z’n best doet om de buitenwereld te doen geloven dat het er niet is. Het fysieke mag dan wel vermomd zijn, het maskeert niet de pijn, het verdriet, de frustraties en onzekerheid van de drager die zichtbaar blijven voor de ander.

Het effect van het monster gaat breed en diep. In het hoofd wordt namelijk alles uitvergroot. De afmetingen, vormen, kleuren, zelfs de hoeveelheid. Het monster op zich maakt hen al zó onzeker, maar het vergrootglaseffect brokkelt elk sprankeltje zelfvertrouwen af tot er niets meer van overblijft. Sterker nog, wie de pech heeft om er jarenlang mee te zeulen, gaat zichzelf beginnen vereenzelvigen met het monster en zichzelf beginnen haten. Misschien zelfs het leven. Waarom zíj? Waarom zo lang? Wat wil het (hen) zeggen?

Door het beest storten deze personen zich vaak in werk, goed presteren geeft misschien die goedkeuring, die waardering, die boost aan zelfvertrouwen komende van de ander. Dat geeft het ook, alleen maar heel kortstondig. Het is niet genoeg. Het is nooit genoeg. Jij bent niet genoeg. Dus zichzelf nog meer bewijzen is de enige oplossing die men ziet.

Het monster laat hen eenzaam voelen. Niet alleen vanwege hun teruggetrokkenheid. Maar ook in hun aandoening, pijn, verdriet, onzekerheid, zelfkritiek en zelfhaat. Niemand begrijpt hun worstelingen. Hoe konden ze het ook ooit snappen? Waarom zouden ze?

‘Zo erg is het toch niet?’
‘Je ziet er toch goed uit?’
‘Het is nauwelijks te zien, waar maak je je zo druk over?’
‘Probeer y eens, ik heb op internet / tv / de radio / de krant / … gelezen dat het werkt’
‘Je groeit er wel uit!’
‘Neem toch gewoon ‘de pil’, dan verdwijnt het meestal’
…

De anderen zien hen niet. Niet echt. Ze zien alleen het masker, de ontsiering of de verdoezeling ervan. Maar wat er diep vanbinnen zich afspeelt, daar hebben ze geen flauw benul van. Als kers op de taart kunnen ze er nog een schepje bovenop doen. Hoongelach en kwetsende opmerkingen achtervolgen hen de rest van hun leven. Het snijdt stukken uit het hart. Kopje onder gaan uit den boze, dan winnen zij. Ze moesten eens weten…

Een beetje begrip en liefde, is dat teveel gevraagd? Ze hebben niet veel nodig. Gewoon hetgeen een ander persoon zoals jij ook graag wil. Alleen hebben ze het nog veel harder nodig. Omdat ze het zichzelf niet kunnen geven. Omdat het hen nooit werd aangeleerd of voorgedaan.

‘Zie mij. MIJ. Zie mij écht. Zie wie ik bén. Zie mijn pijn. Zie mijn innerlijke en uiterlijke strijd. De strijd tegen mijn huid, tegen mijn lichaam, de strijd met mijzelf. Hou van me, zie me graag. Omarm mij. Alles van mij. Mijn talenten én mijn gebreken. Laat merken dat je naar me wilt luisteren. Dat je me begrijpt. Wees lief en geduldig met mij zodat ik leer dat naar mezelf toe te zijn. Laat me zien dat je me de moeite waard vindt. Laat het me voelen.

Laat me zien dat ik niet het monster ben dat ik denk te zijn elke keer ik in de spiegel kijk. Laat me zien en voelen wat ik nog niet kan zien en voelen. Dan zal ik hopelijk ooit op een dag het zelf ook gaan zien en voelen en het leven nog een kans geven. Misschien ooit, op een dag zal ik wakker worden wanneer het monster in die nare droom is blijven steken en ik een echte lach in de spiegel ontwaar.’

De reguliere geneeskunde heeft niet altijd het juiste antwoord, de geschikte oplossing. Ze zijn de uitzondering op de uitzondering. Een specialleke. Hier een pilleke. Het tast wel je organen en gezondheid aan, maar hey, het monster verandert in een engel. Dat is toch wat je wilt?

Nee. En dat pilleke heelt de emotionele en mentale wondes niet. Eens je het monster kreeg, kom je er niet meer vanaf. Misschien fysiek wel, maar diep van binnen draag je het altijd met je mee. Je leert er alleen mee leven. Je leert de angsten voetje voor voetje overwinnen. Je leert slokje per slokje van jezelf te houden. Laagje per laagje vallen de maskers af. Beetje bij beetje vergroot de comfortzone.

Het monster wordt een monstertje. Steeds kleiner, maar nog altijd aanwezig. Klaar om terug te komen bij elke gelegenheid dat het maar kan grijpen. Het vergt oefening, moed, kracht, veel liefde en geduld om het op afstand te houden, elke dag opnieuw. De keuze voor het ‘gemakkelijke pad’ gaat ten koste van het innerlijke vuur, wat nog pijnlijker is dan elke dag de moeite blijven doen om het beste te blijven doen, hoe moeilijk die opdrachten soms ook zijn.

Falen is geen optie. Het monster mag niet winnen. Kán niet winnen. Het maakt z’n slachtoffer net krachtiger. Hoe erger het toeslaat, hoe sterker de persoon zal worden.  

Het monster kreeg de naam acne. Het monster is niet het probleem. Het is wat het monster met iemand doet. Je gaat eronderdoor of je stijgt er bovenuit. Het monster nodigt uit om grootser te worden dan het probleem. Daarna verdwijnt het enge beest, het heeft z’n opdracht volbracht.

Het probleem is niet het probleem. Het obstakel IS namelijk de weg. Acne is niet het probleem. Alles wat eronder zit is de uitdaging. Acne maakt het alleen ‘in your face’ zichtbaar. Acne nodigt je uit om alles wat er in je zit te omarmen en naar buiten te brengen. Om jezelf te zien zoals je BENT, niet om hoe je eruit ziet. Jouw eigen-waarde te gaan ontdekken.

En last but not least: het nodigt je uit te leren luisteren naar je lichaam, de wijsheid van je lichaam. Het lichaam dat jij zelf hebt gekozen als perfecte match voor je ziel. Het legt je ziel bloot, het laat zien waar je te ver van je-zelf bent verwijderd geraakt. Het is dus een prachtig cadeau, maar wel in prikkel-draad verpakt. Ont-wikkel de (rode) draad om de mooiste gift te ont-dekken.

Dank je wel dat je deze hele tekst hebt gelezen. Ik hoop dat het wat met je deed, zoals het schrijven ervan ook nog stiekeme emoties naar boven bracht. Laat me weten of het je heeft geraakt en op welke manier. Wat haal je eruit voor jezelf? Weet dat je niet alleen bent. Weet dat er een oplossing bestaat.

Deel het met een lotgenoot of iemand die wel een spiegel (als in ‘je bent niet alleen, ik zie je, hoor je, voel je’) of hart onder de riem kan gebruiken.

Veel liefs,
Jessie